Historia nauczania w Sarnowie.
Najdawniejsze formy oświaty na terenie, Sarnowa to nauka w chałupach chłopskich, którą krzewił Mikołaj Kisiel z Serokomli. Nauka odbywała się tylko w okresie zimy. Dzieci wówczas uczyły się przeciętnie jedną lub dwie zimy. Jako podręcznik często służyły książki kościelne, gdy inne traktowane były jako nielegalne. Bywało, że ówczesny nauczyciel musiał uciekać, żeby się schronić przed carską żandarmerią.
Do 1923 r. szkoła mieściła się w starej leśniczówce. W 1924 r. na potrzeby szkoły zostaje zakupiony budynek mieszkalny od Jakuba Barana w Sarnowie. Szkoła w tym okresie włączyła się do wszystkich uroczystości zalecanych przez Inspektorat Oświaty. W okresie międzywojennym uczono języka polskiego, rachunków z geometrią, przyrody, geografii, rysunków, robót kobiecych oraz religii.
Wybuch II wojny światowej i okupacja nie przerwały nauki w Szkole Powszechnej w Sarnowie. Nadzór nad szkołą pełnili inspektorzy niemieccy. Nauczaniem objęte były następujące przedmioty: język polski, przyroda, arytmetyka z geometrią, rysunki, zajęcia praktyczne, śpiew i religia. W pierwszym roku okupacji wpisów ocen dokonywano w języku polskim, języku niemieckim. Z wielu powodów bardzo trudno było realizować program nauczania. Jednym z nich były przerwy w nauce spowodowane brakiem opału, aresztowaniem nauczycieli, a także epidemiami różnych chorób. Od września 1943r. Zarządzanie Szkołą objął Mieczysław Grohman, pochodzący z woj. krakowskiego. Pan Grohman bardzo dbał o wysoki poziom dydaktyczno-wychowawczy pracy placówki. Prowadził lekcje w sposób atrakcyjny i interesujący. Niedostatki w nauczaniu jawnym starano się wówczas kompensować poprzez masowe tajne nauczanie . Pan Grohman uczył historii polski , geografii i historii literatury polskiej.
Od początku działalności Szkoły nauczyciele z dużą sumiennością i odpowiedzialnością wpajali uczniom wiedzę. Pomimo trudności, z jakimi musieli się borykać na co dzień (brakowało pomocy dydaktycznych, słabe wyposażenie w sprzęt szkolny, kłopoty lokalowe) starali się uatrakcyjnić pobyt uczniów w szkole. Powodzeniem cieszyły się wycieczki krajoznawcze w okolice Łukowa np. wycieczka do Okrzei, Adamowa, Burca, pomnika ks. Brzóski. Jednak osiągane przez uczniów wyniki w nauce nie stanowiły odbicia wysiłku nauczycieli, z jakim wpajali oni wiedzę swoim podopiecznym. Na obniżenie wyników i poziomu nauczania miała wpływ niska frekwencja spowodowana w wielu przypadkach angażowaniem dzieci w prace polowe, nie posyłaniem dzieci do szkoły.
W 1945 roku staraniem Grohmana Urząd Ziemski w Łukowie przekazał na potrzeby Szkoły Powszechnej w Sarnowie zabytkowy dworek. Szkole przekazano 2,50 ha parku z ogrodem i placem na boisko.
W swej wieloletniej historii Szkoła Podstawowa w Sarnowie dobrze wypełniała nałożony na siebie obowiązek nauczania i wychowywania. Wciąż jednak powtarzał się odwieczny problem tej szkoły, a mianowicie trudne warunki lokalowe, brak centralnego ogrzewania, bieżącej wody, a także odpowiedniej liczby sal, przede wszystkim. Drugim utrudnieniem pracy było to, że lekcje odbywały się w dwóch budynkach .
Bardzo ważną datą dla społeczności Sarnowa był rok 2000. Jesienią rozpoczęły się wstępne prace przy budowie nowej szkoły i bardzo szybko postępowały. Inauguracja roku szkolnego 2003/2004 odbyła się już nowej szkole.
Dziś ku zadowoleniu wszystkich: uczniów, rodziców i nauczycieli zajęcia odbywają się w now-czesnym, dobrze wyposażonymudynku, który rozwiązał dotychczasowe problemy.
